आज खूप दिवसांनी
तिची न् माझी नजरानजर झाली...
अन मिटलेल्या त्या पुस्तकाची
पाने सरसर डोळ्यासमोरुन धावून गेली....
आज ही तिने डोक्यात
गजरा माळला होता...
जसा पहिल्या भेटीच्या वेळी
मी भेट म्हणून दिला होता....
आज ही ती तितकीच
सुंदर दिसत होती...
ती अबोलीची फुले
तिच्यासमोर फिकी पडली होती....
वाटलं होत असं की
जाऊन बोलावं तिच्याशी...
तिच्याच विरहात सोसलेलं
दुःख वाटावं तिच्याशी...
का अशी गेलीस
मला अर्ध्या वाटेवर टाकून.....
तुझ्या हातातला हात तो
असा वार्यावर सोडून....
माझ्या नजरेतील आर्तता
तिला कधी कळली नव्हती...
म्हणूनच आयुष्याच्या त्या वळणावर
ती माझ्यासोबत वळली नव्हती...
प्रेमाचं हे
असच असतं...
दुःख देणार्यावरच ते
सर्वात जास्त बसतं.....
आजही देवाकडे तिच्यासाठीच
काहीतरी मागावसं वाटतं....
कारण या डोळ्यांना नेहमीच
तिला आनंदी पहावसं वाटतं....
तिला आनंदी पहावसं वाटतं....
No comments:
Post a Comment